सूर्यकला

बहाइ दुधका धारा शैलशिखर न्वाहुँुछिन्
बसि हिमाल मास्तिर सर्बदा मुस्कुराउछिन्

उघारी दन्तका पङ्ति जग यो झिलमिलाउछिन्
देखेर हाँसेको धर्ती स्वयं ति खिलखिलाउछिन्

कहिले लुकी बादल् मा धर्तीलाइ छकाउछिन्
रिसाई कि भनि फेरी झट्ट आइ फकाउछिन्

प्रचण्ड रूप धर्दछिन् दिनको मध्यमा तिनी
भनि सब्ले लिउन् बिश्राम केहि क्षन भएपनि

केहि क्षण पछि फेरी शितलु धरी देहमा
जोश जाँगर सिञ्चन्छिन् कर्मठी ति अजेयमा

जसै समय यो बग्छ पश्चिम तिनि बग्दछिन्
दोसरो सन्तति भेटी अब उस्मै निमग्न छिन् ।